Η γιορτή

Η γιορτή…

Η πόρτα άνοιξε και αυτός έκανε το ενστικτώδες βήμα προς τα έξω. Πριν προλάβει καλά-καλά να καταλάβει προς τα πού κατευθύνεται, είχε ήδη βυθιστεί στο απόλυτο σκοτάδι.

Η πόρτα πίσω του είχε ήδη κλείσει και το μυαλό του δεν μπορούσε καν να επεξεργαστεί τι είχε συμβεί. Άπλωσε τα χέρια του προς κάθε κατεύθυνση μα δεν υπήρχε τίποτα να πιαστεί… Τίποτε απολύτως… Το απόλυτο κενό!

Το μόνο που αισθανόταν ήταν ένα έδαφος κάτω από τα πόδια του και έναν κενό τρόμο να τον έχει κυριεύσει.

Γύρισε προς την πόρτα με την μοναδική ελπίδα να την ανοίξει και να βγει ή να μπει εκεί που βρισκόταν πριν, μα δεν υπήρχε πλέον πόρτα… Τίποτε απολύτως!

Άπλωσε ξανά τα χέρια του, στρέφοντας τα προς κάθε κατεύθυνση. Τινάχτηκε ουρλιάζοντας, χτυπώντας αέρα με χέρια και με πόδια αυτή την φορά. Ούτε το ουρλιαχτό του δεν βρέθηκε σε αυτό το κενό. Δεν ακούστηκε τίποτα. Βρισκόταν στο απόλυτο κενό… Τίποτα απολύτως!

Κάθε ελπίδα έφυγε από μέσα του, άδειασε και εντελώς παράλογα άδειασαν και οι φόβοι του. Δεν υπήρχε πια τρόμος, δεν υπήρχε σκέψη… Δεν υπήρχε τίποτα.

Με μια γαλήνια κίνηση έφερε τα χέρια του μπροστά και έκλεισε τα μάτια του χαϊδεύοντας το πρόσωπο του. Έκλεισε τα μάτια του ενώ βρισκόταν στο απόλυτο σκοτάδι, στο απόλυτο κενό, στο τίποτα.

Σε λίγα δευτερόλεπτα ένα χαμόγελο κούρνιασε στο πρόσωπο του. Πήρε τα χέρια από το πρόσωπο, άνοιξε τα μάτια και ένιωσε πως καθόταν στον καναπέ του. Τα παιδιά έπαιζαν και γέμιζαν το χώρο χρώματα και γέλια, ο σκύλος του ζέσταινε το πόδι καθώς είχε γύρει πάνω το κεφάλι του.

Το χαμόγελο δεν είχε φύγει από τα χείλη του… Ήρθε για να μείνει. Δεν υπήρχε πλέον τίποτα.

…η γιορτή

Δείτε, επίσης, το “Φωτογραφική βόλτα στην πόλη και γκράφιτι στην Αθήνα”