Λένε ότι οι άνθρωποι είναι σαν τα βιβλία και πως μέχρι να φτάσεις στο τέλος δε μπορείς να ξέρεις πως τελειώνει η ιστορία. Μα όπως και με ένα βιβλίο, ακόμα και όταν φτάσεις στο τέλος, μάθεις το τέλος της ιστορίας, ακόμα και αν περάσουν χρόνια από τότε που το διάβασες, έρχονται στιγμές που νιώθεις πως τώρα κατάλαβες πραγματικά το νόημα… Έστω κάποιο από τα νοήματα…
Ο νονός Αντρέας ήταν πάντα η χαρά της παρέας! Πάντα με τα αστεία του και τις ατάκες του έκανε τους πάντες γύρω του να γελούν. Ο νονός Αντρέας σπάνια μιλούσε “σοβαρά” και δεν υπήρχε σοβαρό θέμα που να μην μπορούσε να το μετατρέψει σε πηγή γέλιου. Παρόλα αυτά δεν θα μπορούσε να τον περιγράψει κανείς ως “εύθυμο”… Όχι εγώ τουλάχιστον.
Μπορεί να ήμουν σχετικά μικρός μα δεν έβλεπα ένα χαρούμενο άνθρωπο, έναν εύθυμο τύπο που έκανε αστεία. Δεν έβλεπα ούτε ένα χοντρόπετσο και αναίσθητο που δεν κατανοούσε πότε πρέπει να είναι σοβαρός και να μη κάνει “βλακείες”, όπως κάποιοι έλεγαν. Από νωρίς έβλεπα μια μελαγχολία, μια θλίψη και μια μοναξιά φωλιασμένη σε μια συμπαθητική φυσιογνωμία, με αστεία βροντερή φωνή και γελοίο περπάτημα. Δεν έδινα σημασία…
Ακόμα και ο πατέρας μου έλεγε πως “ο κοντός”, όπως τον έλεγε όταν δεν τον προσφωνούσε “μαλακαντρέα”, τους είχε όλους γραμμένους και δε του καιγόταν καρφί. Δε συμφωνούσα…
Δε μπορώ να πω πως είχα πολλές επαφές με το νονό Αντρέα. Δεν έκανα ποτέ παρέα με τα ξαδέρφια μου. Παρόλο που είχαμε σχεδόν την ίδια ηλικία, είμασταν και είμαστε πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες.
Το χιούμορ είναι η ασπίδα που σου επιτρέπει να ζεις και να πλησιάζεις την μαυρίλα και τις στεναχώριες. Είναι το κάλυμμα που ρίχνεις πάνω από την μοναξιά σου…
Ο νονός Αντρέας έφυγε σχετικά νωρίς, πριν καν κλείσει τα 60 χρόνια του και γρήγορα. Μια μορφή καρκίνου μέσα σε λιγότερο από μήνα κατάφερε να τον σιγάσει, μα δεν κατάφερε να τον κάνει να σταματήσει να κοροϊδεύει και να γελοιοποιεί ακόμα και με την τελευταία του πνοή.
Το χιούμορ ή το “τρολάρισμα”, όπως λέμε σήμερα, είναι μια ισχυρή ασπίδα ενάντια στην μαυρίλα και την μοναξιά. Την μοναξιά που νιώθεις όχι διότι δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι γύρω σου, αλλά αυτή που νιώθεις όταν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με τους δεκάδες ή εκατοντάδες που σε περιβάλλουν. Το χιούμορ κρύβει τον φόβο και τον πόνο που προκαλεί η γνώση και η επίγνωση. Το χιούμορ είναι το μοναδικό μέσω που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να μη σου ζητηθούν εξηγήσεις και απολογίες, για να μπορείς να ξεφύγεις και να επιβιώσεις.
Έχουν περάσει 14-15 χρόνια από το θάνατο του. Από τότε που ο νονός Αντρέας πέθανε. Ένας άνθρωπος που δεν έκανα παρέα μαζί του, που δεν τον έβλεπα πάνω από 1-2 φορές τον χρόνο και αυτό μέχρι τα 25 μου… και ήρθε η στιγμή που κοιτώ στον καθρέφτη και τον βλέπω.
