Αρχική » Photos & Videos » Ο Van Gogh της Shenzen

Ο Van Gogh της Shenzen

Το κλισέ του καλλιτέχνη που ζει στην φτώχεια και την αφάνεια παίρνει άλλες διαστάσεις στην καπιταλιστική Κίνα του σήμερα και την πόλη “κέντρο του εμπορίου” Shenzen. Εκεί συναντάμε τον Van Gogh της Shenzen.

Δεν έχει εκπαιδευθεί στην ζωγραφική ποτέ, ούτε ένα μάθημα και ότι έχει μάθει είναι από την τηλεόραση και κάποια βιβλία. Παίρνει παραγγελίες από όλο τον κόσμο για κόπιες… 700-800 κομμάτια σε ένα μήνα π.χ. και τα ζωγραφίζει κανονικά, στο χέρι και βοηθά και η οικογένεια. Έχει ζωγραφίσει πάνω από 100.000 πίνακες και δεν έχει δει από κοντά κανέναν, ποτέ. Δεν ξέρει καν πόσο πωλούνται τα αντίγραφα που φτιάχνει και στέλνει στην Ευρώπη…

Ο Zhao Xiaoyong γεννήθηκε και μεγάλωσε φτωχός και προσπαθεί να κάνει το καλύτερο για αυτόν, την γυναίκα του και τον μικρό γιο του. Τον κάλεσε ένας πελάτης του στην Ολλανδία αρκεί αυτός να κλείσει τα εισιτήρια μετ’ επιστροφής και όλα τα άλλα έξοδα θα τα καλύψει αυτός. Θέλει να πάει σαν τρελός αλλά επειδή δεν τους περισσεύουν λεφτά η γυναίκα διαφωνεί…

“Εάν είχαμε την ευκαιρία να πάμε στο εξωτερικό, θα ήταν διαφορετικό: Η οπτική μας θα ανοίξει”

Πάντα ζούσε μέσα στην φτώχεια… Αγαπά την γιαγιά του και την επισκέπτεται στο χωριό συχνά. Έχει βγάλει μόνο το δημοτικό…

Τελικά την έπεισε την γυναίκα και τον άφησε να πάει το ταξίδι στην Ολλανδία. Το πρώτο πράμα που ήθελε να κάνει ήταν να πάει στο μουσείο Van Gogh και να αντικρίσει από κοντά τους πίνακες που έχει ζωγραφίσει χιλιάδες φορές. Έξω από το μουσείο είδε τις δικές του κόπιες να πωλούνται 100-500€ σε μαγαζάκι με σουβενίρ ενώ ο ίδιος τις δίνει για 56€ την πιο ακριβή… Πίστευε πως τα έργα του πήγαιναν σε κάποια γκαλερί… Δεν κοιμήθηκε εκείνο το βράδυ…

Πίσω στην πατρίδα συνειδητοποίησε πως δεν είναι ζωγράφος καλλιτέχνης μα ζωγράφος εργάτης…

Θέλησε να ζωγραφίσει κάτι δικό του για πρώτη φορά, κάτι που να εκφράζει αυτόν και να τον κάνει περισσότερο “ζωγράφο καλλιτέχνη”. Άρχισε από την γιαγιά… Την ζωγράφισε σε στυλ Van Gogh… Ο Van Gogh της Shenzen βρίσκει τα δικά του πατήματα.

Ο Zhao φαίνεται για πρώτη φορά να ευχαριστιέται αυτό που κάνει, να τον γεμίζει. Ενθαρρύνει τους συναδέλφους του να κάνουν το ίδιο… “Οι άνθρωποι μπορεί να πουν ότι οι πίνακές μας δεν είναι πολύ καλοί”, λέει ο Zhao, “…αλλά αν περιμένουμε 50 ή 100 χρόνια, θα υπάρξει μια γενιά που θα μας καταλάβει και θα εκτιμήσει τους πίνακές μας”.